Sorry, not sorry

Achter een bosje verlepte tulpen begin ik maar weer eens aan een nieuwe blog. 

Het is tenslotte al weer even geleden en ik kreeg daar vragen over. Dat geeft niks. Fijn om te weten dat mensen zo meelev(z)en.

Het feit is dat wij optimaal aan het genieten waren van Villa Pardoes en dat 2!!! weken lang. Ja, u leest het goed. 2 weken.

De eerste week moest Noor nog een chemokuur ondergaan en dus kregen we een extra week aangeboden. Die kans grepen we met beide handen aan.

Van deze kuur was ze aardig ziek en die extra dagen kwamen goed uit.

Er is eigenlijk te veel om te vertellen.

Het belangrijkste is wel dat Noor haar eerste achtbaanervaring heeft gehad. De vliegende Hollander. De eerste keer was huilen en gillen, de 2e keer zozo en de 3e keer een smile van hier tot Tokyo. Heerlijk om te zien.

Niet geheel onbelangrijk om te vertellen is dat ik alle achtbanen heb getrotseerd. (En Rolf niet haha). 

Verder was het een week om weer nieuwe vriendjes te maken. Dat is gelukt. 

Heel veel chillen en niks doen. (Zij, die weet wie ze is, zal trots op me zijn). We gingen in het bubbelbad tot de max. 

Wat een contrast dan weer om thuis te komen. Super moe en een volle agenda. Noor zou zeggen, "Wat een anticlimax". En zo voelt het ook. Gisteren was ze weer ziek en vandaag moeten we weer naar het ziekenhuis. Bloedonderzoek en een gesprek met de oncoloog. Ben ik op zich wel blij mee, want deze afspraak is extra ingepland. De oncoloog in Utrecht vond het toch te lang duren tot 9 april en wil weten hoe de bloedwaardes zijn. Wij ook. De vorige keer waren ze ook niet om over naar huis te schrijven.

Dus mijn oom rijdt ons vandaag naar Zwolle, waarvoor dank, want Rolf is aan het werk.

Verder verheugen wij ons bijzonder op a.s. zondag. Dan wordt mijn moeder ..jaar en vieren wij een feestje. Iets leuks om naar uit te kijken. 

Tot zover #teamNoor