Ik hang de treur even aan de wilgen

Het is maandag. De maandag is voor mij altijd een moeilijke dag. Dat is het al jaren. Een dag van moeten. Moeten wat ik niet wil. 

Aangezien ik om 05.00 uur al wakker was, besloot ik het heft in eigen handen te nemen. 

Met als resultaat dat ik om 09.45 uur al klaar was met stoffen, zuigen, dweilen en afwassen.

En dan? 

Ik hoef Noor niet naar school te brengen, geen zin om te koken, geen concentratie om te haken, de tv staat aan op het kookkanaal, maar ik kan me er niet op focussen.

Ineens dringt het tot me door dat het 'regelmatige' leven dat ik leidde ineens niet meer zo regelmatig is. Mijn structuur is weg.

Ik zette nog netjes het papier aan de weg en dat was het. 

Ik zit te wachten tot de voeding van Noor op is en de sonde gaat piepen. Dan heb ik wat te doen.

Maar eigenlijk wil ik het liefst in mijn bed blijven liggen. Helemaal niks voelen, niet zorgen, geen verantwoordelijkheid.

Gisteren deed ik daar een poging toe. Netflixen en op bed liggen. Dat was geen ontspanning. Dat was een soort van vlucht met in je achterhoofd dat je constant alert moet zijn. Dus strak van de spanning. En het voelde ook niet goed. 

Als moeder moet je immers 24/7 beschikbaar zijn toch???

Wie ben ik dan om me even af te zonderen en rust te zoeken?

Ik merk dat ik me onvoldoende gerealiseerd heb hoe het is om een kind te hebben die ernstig ziek is. Ik dacht nog, gewoon mee gaan in de flow. Maar wat is die flow? Er is elke dag wel iets wat die flow in de war schopt. Dingen waar ik niet over nagedacht heb.

Er komt dus blijkbaar meer bij kanker kijken dan ik dacht.

En ik dacht serieus waar dat ik alles wel gezien had. 

Ik ben 'even' een beetje moe. Ik zit immers ook nog in mijn eigen proces. 

Toch heb ik ook nog de nodige ondersteuning nodig, maar neig er naar om dat allemaal af te zeggen. Ik moet er zijn voor mijn kind en mijzelf daarvoor wegcijferen. Het lukt helaas niet. Als ik niet goed voor mijzelf zorg, kan ik er ook niet voor Noor zijn.

Andersom zorgt de situatie met Noor ervoor dat dat allemaal naar de achtergrond schuift. En schiet ik weer in de vermijding.

'Nee hoor, het gaat prima!'

Dus......'het gaat 'even' niet zo lekker.' Ik wil van alles, ik wil perfectie, ik wil de mooie gezinsreclames, de mooie facebookfoto's met bijbehorende tekst dat 'we het grote geluk' gevonden hebben, dat we het fijn hebben met elkaar.......

Die kun je van mij niet verwachten. En als ik het plaats hoef je er niets van te geloven, maar ik wil gewoon eens meedoen. 

Maar picture perfect.......? Dat bestaat niet. 

Tot zover! Fijne maandag. Ik doe even niet mee.