Gisteren de 3e chemo

Eergisteren was er geen blog, omdat er eigenlijk weinig nieuws onder de zon was. 

Geen eten, geen drinken, veel slapen.

Gisteren daarentegen was een vermoeiende dag. Voor haar als wel voor ons.

Eerst een gesprek met de verpleegkundig specialist. Ze hoorde onze verhalen aan over het vele spugen, geen intake, geen sonde en dus ook geen ontlasting. 

Ze bleek meer dan een kilo afgevallen en i.c.m. met haar spierwitte hoofdje vertrouwde ze het niet.

Haar vermoeden was dat ze een te laag hb gehalte zou hebben en bereidde ons voor op een evt. bloedtransfusie.

We moesten dus 'even' de bloeduitslagen afwachten. 

Daarvoor moest ze wel aangeprikt worden om bloed af te nemen en natuurlijk ook voor de chemo.

Het aanprikken ging heel goed. Ze voelde het bijna niet zei ze. Gelukkig.

Daarna mochten we naar een eigen kamertje op de dagbehandeling. Dat is niet standaard. Doorgaans verblijf je in een (uiteraard) kindvriendelijke ruimte met tablets, spelletjes, koffie/thee/ranja eten.

Toen ik even weg was, kwam de verpleegkundig specialist met de mededeling data haar hb goed was. Gelukkig.

Maar dat haar leuko's te laag waren en werd ons op het hart gedrukt dat bij koorts we gelijk moeten bellen.

Dus de chemo kon doorgaan, maar er moet eerst nog even iets anders gebeuren. Een klisma (sorry Noor, ik weet dat je dit niet leuk vindt om te lezen. Bij het voelen en kloppen van de buik, bleek er toch ontlasting vast te zitten. Konden we ook duidelijk horen. En omdat de forlax zijn werk niet goed genoeg doet. Helemaal niet als de sonde er niet in zit, was dat de enige oplossing.

Noor onderging dat heel knap, maar na een uur was er nog niks.

De verpleegkundige kwam al snel terug om dan de chemo maar in de spuiten. Dat is zo gebeurd en dan mag de lijn eraf.

Maar toen kwam, waar Noor het meest tegenop zag. De sonde moet er weer in. Ze trilde van angst en dikke tranen biggelden over haar wangen.

We besloten om even te wachten tot de pedagogisch medewerkster tijd had en om haar daarin te begeleiden.

Toen het eenmaal zover was, vroeg Noor aan Rolf en mij om even de kamer te verlaten. Prima meid. 

Na 5 minuten zat hij er in. We hoorden haar spugen op de gang en er werd gevraagd of we weer wilden binnenkomen.

Zo naar om je kind zo te zien.

Ze kwam weer wat tot rust en het was tijd voor de kraaltjes. Een apart moment altijd. In totaal krijgt ze er 4 (er miste er nog een), maar de 5e was de meest bij-zondere. Die geven ze niet zomaar, zit ook niet in de kar met kraaltjes. Is voor kinderen die die dag heel dapper zijn geweest. En dat was ze!