Wat moet je er van zeggen. Je begint er toch anders aan. Ondanks dat we heel blij zijn om dit thuis te vieren.
Het begint zoals altijd. Rustig opstarten met koffie (wie kan er zonder, ik in ieder geval niet). Maar niet te rustig, want schoonouders en broer worden om 10.30 verwacht en ik moet nog van alles aan het eten doen.
Noor sliep nog, dus ik zag mijn kans om de blog van gisteren te schrijven. Anders ben ik de laptop de hele dag kwijt haha.
Ondertussen hoorde ik die pomp piepen. Voeding op dus werk aan de winkel. Nieuwe lijn, spoelen, aansluiten en medicijnen geven. Dat duurde zo tergend lang (want op Noor haar tijd en ik heb geen geduld) dat Rolf het maar even heeft over genomen.
Anyways, ik aankleden en naar beneden, weer blog bijwerken en intussen waren de schoonouders er ook.
Noor besloot dat ze zich nog even niet wilde laten zien en bleef boven. Prima.
Rond 1 uur besloot ze naar beneden te komen. Geen feestelijke kerstkleding, geen gekamde haren, gewoon Noor zoals ze zich voelt. En dat is nog steeds niet best. Maar ze is er en ze mag de cadeautjes in ontvangst nemen. Dat is toch wel interessant.
We zien aan haar gebaren dat ze het toch wel leuk vindt.
Een cadeaubon van de intertoys en een megadoos Lego werden uitgepakt. Een klein glimlachje kon er van af.
Bouwen moest ze. Afleiding zoeken. Dat lukt.
Blikken tussen de volwassenen onderling spreken boekdelen. Iedereen heeft het moeilijk. Even een instortmoment van papa en dus ook mama. Hoort er bij. Leuk is anders.
Moed bij elkaar geraapt, eten is klaar. Flappie staat op tafel net als de varkenswangetjes. Aanrader overigens. Kost geen drol en je hebt toch een 3*** gerecht op tafel staan. Dat is aan mij wel toevertrouwd. Koken is ontspanning voor mij. En geloof me. Ik heb nog nooit zo rustig het kerstdiner gemaakt. Gek eigenlijk.
Noor zat helaas niet aan tafel, die had haar lego bouwset verplaatst naar een andere tafel. Dus terwijl wij zaten te eten zat zij te bouwen. We hadden speciaal patatjes gebakken, maar het bord bleef onaangeroerd. Drinken....ho maar...
's Avonds keken we tv en zat ze gezellig naast me op de bank. Ok, met de laptop en foute filmpjes....soit.
Schoonmoeder belde. 'Bedankt voor de fijne dag.'
Nog even over de foto. Je ziet hier chemo casper en haar kanjer ketting, Noor aan het bouwen, het kerstdiner en uiteraard het eindresultaat van 6 uur bouwen.
Nog even een laatste noot. We worden nog steeds goed voorzien van kaartjes, cadeautjes, appjes of anderszins. Heel veel dank hiervoor.
Tot zover. #TeamNoor
Reactie plaatsen
Reacties
Je doet het heel goed Daniëlle!! Relativeren is een Kunst en volgens mij leer je dat supersnel... En wat fijn te lezen dat je eigen ellendige situatie afgelopen jaar nu positief bijdraagt in de verzorging rondom Noor... 'ieder nadeel heeft een voordeel'.... Het gaat er hier niet om dat je altijd staande blijft, maar dat je overeind krabbelt iedere keer dat je valt... en als je het zelf even niet kunt, dat lieve mensen om je heen je helpen opstaan! Blijf moed houden... Heel veel liefs van mij! <3
Nou, dat zeker. Dank je wel voor je reactie.
Dat relativeren maakt me op een bijzondere manier rustig. En dat is idd wat Noor (en wij) nu nodig heeft (hebben).
Moed houden en vooral hoop. En Hij is met ons. Dat geloof ik.
En respect voor jou 😘
Jullie zijn een top team. Zo sterk en dapper! Trots op jullie!! Dikke kus!