UMC

Gisteren 11 dec. gingen we naar het UMC voor vervolgonderzoeken en een gesprek met de artsen over de keuze tussen chemotherapie of een operatie.

Niets was minder waar.

Opnieuw dezelfde onderzoeken als bij Bartimeus. De overdracht verliep stroef (understatement) en ze wilden alle gegevens in Utrecht hebben.

Met de mededeling dat we vandaag, de 12e, weer terug moesten komen voor nog 1 onderzoek.

Geen gesprek, niks.

Intussen weet je dat je kind een tumor in d'r hoofd heeft en dat deze er zo snel mogelijk uit moet.

Bij thuiskomst belde de oogarts met de uitslagen van het onderzoek. Die wisten wij natuurlijk al.

Ze vroeg wanneer we een afspraak hebben met de oncoloog. Ik zei dat die nog niet gepland stond. "ik bel je zo terug, ga nu proberen de oncoloog te bereiken".

Helaas was de oncoloog niet bereikbaar. Ze heeft een mail gestuurd. 

A.s. vrijdag wordt Noor besproken in het 'groot overleg' en hopenlijk worden we vrijdagmiddag nog door haar teruggebeld.

Intussen gaat het met Noor zo-zo. De kaartjes/ pakketjes stromen binnen. Ze kijkt er gelaten naar om vervolgens te vragen "mama, heb ik kanker?" (wij noemden het tot nu toe een tumor. Dat klinkt op de een of andere manier vriendelijker).

Ja meissie, je hebt kanker. Langzaam begint het bij haar nu ook door te dringen.

Maar hoe gek is dat. Je ziet een vrolijk, levendig kind. Ogenschijnlijk is er niks aan de hand, maar ondertussen......

Tot zover.