Allereerst even een mededeling. Tot mijn grote spijt was door een technische storing bijna mijn hele dagboek verdwenen. We hebben het terug weten krijgen. Dit is toch wel mijn manier om na 85 weken terug te kijken en te lezen wat ons allemaal is overkomen. Wat Noor is overkomen. Er is in deze 7 weken al zoveel gebeurt......
Maar goed. Afgelopen weekend gingen we naar mijn schoonouders. Noor was helemaal niet goed van de kuur van afgelopen donderdag en we zijn dus een paar keer gestopt onderweg.
Eenmaal daar kroop ze al snel op het logeerbed en heeft daar eigenlijk het hele weekend gelegen. Zaterdag was wel een redelijk goede dag en heeft ze zelfs een aantal uren aan haar nieuwe lego set gebouwd. Tot ze te moe werd en papa het moest overnemen. Het resultaat mag er zijn. En dat is heel wat uit mijn mond. Ik kan en heb namelijk niks met lego. Ik heb er echt het geduld niet voor. Dus wat dat betreft is Noor echt een kind van d'r vader.
Zondag begon slecht. Weer spugen. Wij zaten beneden en renden als mallen de trap op. Het spugen...ok, maar de angst die bezit van ons neemt is bijna niet te doen. Stel dat de sonde er weer uit gaat.
Gelukkig bleef deze zitten.
'Als ik moet gapen, dan hoef ik niet meer te spugen.' Dat was haar conclusie en die was juist.
De rest van de dag speelden we jenga (opa en oma kijken dit seizoen 'wie is de mol' en zijn dus aangestoken met het virus), hadden we een gezellige tafel (hapjes) en om 17.00 uur gingen we weer terug naar Heerde. Daar konden we nog net even oom Gerjo zien en spreken voordat hij weer terug ging naar Ermelo.
De foto's zeggen wel even genoeg.
En ja moeders, ik weet dat ik niet met mijn voeten op het dashboard mag zitten. Maar het zit zo lekker. Joe!
Reactie plaatsen
Reacties