Het is woensdag 30 januari, 09.48 uur.
Het huis is even leeg. Rolf en mama zijn boodschappen doen en ik heb even tijd. Tijd voor mijzelf. Noor is naar school.
Tijd voor mijzelf is een vaag begrip. Ik loop van links naar rechts en van voor naar achter, maar nergens vind ik het. En ik weet ook niet goed waar ik dan naar op zoek ben. En zo herhaalt dit patroon zich een aantal keren.
Dus plaats ik mijzelf maar achter de laptop. Dan zit ik even stil. Mijn hoofd draait daarentegen overuren.
Ze kreeg gisteren een briefje mee om je op te geven voor het 10 minuten/rapportgesprek. Netjes ingevuld. Rolf gaat, ik niet.
Ik heb geen vrede met het feit dat Noor waarschijnlijk zal doubleren dit jaar. Dat is een aanname, weet ik.
Liep ik de afgelopen schooljaren met een map met vragen en opmerkingen trots op het schoolplein, nu gaat Rolf. Zonder map, zonder papieren. Ik weet niet of hij vragen heeft. Misschien geef ik ze aan hem door.
Ik wil het niet horen. Noem het vermijding.
En ik trek voorbarige conclusies. Dat weet ik. Maar ik kan geen vrede hebben met het feit dat Noor pas in groep 8 klaar is met de kuren. Die tijd die van ons afgenomen wordt, daar kan ik helemaal niks mee.
En ja, het wordt beter en ik moet het niet zo somber zien. Wat is een jaar doubleren op een mensenleven?
Maar toegegeven, hebben jullie niet allemaal dromen voor je kind(eren). Noor wil graag dierenarts worden. Nu wil het feit dat we elke week naar Utrecht gaan en laat daar net een universiteit zitten die haar daar voor kan opleiden. Zal ze daar ooit komen? Eens rechtsaf i.p.v. linksaf.
Ik wil zo graag picture perfect, maar in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Helaas.
Achter elke deur schuilt wel een verhaal. Dat weet ik zelf maar al te goed. Maar kan het hier even gewoon even gewoon?
Goed. Genoeg gegriend. Ik weet niet zo goed hoe we door moeten. Dat zal de cito uitwijzen. Maar het leven bestaat niet uit cito's. Het leven bestaat uit leven.
En elke minuut geleefd is een minuut mooi meegenomen.
Tot zover #teamNoor
www.kopzorgen.jouwweb.nl
Reactie plaatsen
Reacties
Iedereen heeft dromen over zn kinderen en als er dan afgeweken word omdat je kind een tumor heeft in dr hoofd en na de operatie zolang chemo moet krijgen, dat is iets onwerkelijk! Maar je gaat mee in de stroom om je kind beter te krijgen( kost moeite tuurlijk maar je gaat er voor), tis jammer als ze de klas nog een keer moet doen, maar wie weet schiet ze door de leerstof heen. En dat het je allemaal ontmoedigt, is begrijpelijk. Ik vind je sterk, je verwoord alles goed en duidelijk. Ik volg alles over je mooie dochter Noor, die ook zo dapper is! Sterkte voor wat er nog komt en een knuffel !
ik las het onderstaande en dacht ik hoef hier niets meer aan toe te voegen, alleen.... Gods nabijheid en zegen gewenst.
Ze zeggen altijd “ ieder huisje heeft zijn kruisje” naar mijn mening “ de 1 een groter kruis dan een ander” helaas is het zeer oneerlijk. Iedereen heeft dromen voor haar/zijn kind. Maar het allerbelangrijkste is dat ze beter wordt en dat Noor zeker een toekomst krijgt en haar dromen mag naleven. Dan is een jaar overdoen toch niet zo erg?? (Ik snap jouw ook wel omdat ikzelf ook zo in elkaar zit😉)Maar ik sta niet in jullie schoenen....als ik de verhalen hoor van Kevin op school dan vertrouwd ze bepaalde kinderen dingen toe. Ze vindt haar weg wel. Ze is een sterk meisje. Daar. Mogen jullie trots op zijn.